Im dalej i dłużej od siebie jesteśmy, tym bardziej utwierdzam się w przekonaniu

iż sensem największym byłoby porzucić nas takimi, jacy byliśmy na początku.
Lecz im więcej o tym myślę, tym mniej wydaje mi się prowdopodobne,
że można by jeszcze cofnąć Nasz czas.

( Powinnam pisać "mój" - wiem - ale nie można w miłość i pożądanie zaangażować jednej istoty).

I przychodzi nadzieja, że może jednak to jeszcze możliwe - są takie chwile. Chwile, kiedy wiem, że zdałam się na zgubę wchodząc do świątyni. Taka rzeczywistość nigdy nie będzie mi dana.

I przychodzi nadzieja, że może jednak można się tak mocno starać, że chwila nastąpi.

nie, nie, jednak, wiem, że nie
ale jest za późno na poddanie